Winter is coming … in Malle

Toen ik vandaag op het werk toekwam, fronsten de collega’s de wenkbrauwen bij het zien van mijn vermoeide trekken. “Tja, heb net een naaiweekend achter de rug met de SewBees”, gaf ik als verklaring. Na het gewoonlijke mannelijke jolijt over de term, waren er wel enkelen nieuwsgierig naar wat dat feitelijk inhoudt. “Gewoon”, vertel ik, “35 dames uit heel België en uit Nederland komen vrijdagavond samen in het Vormingscentrum in Malle, we installeren ons in een grote zaal met onze naaimachines en toebehoren, je zegt hallo tegen je buurvrouwen, haalt je projectje boven en begint te naaien. Je eet drie keer per dag met de groep en voor de rest naai je gewoon lekker verder tot zondagnamiddag”.

Ongelovige blikken komen mijn kant uit. ”Toch niet de hele dag achter die naaimachine? ”Natuurlijk wel”, vertel ik, “er zitten daar een paar supervrouwen bij die tot negen projectjes in één weekend naaien. Dan moet je wel doorwerken hoor”. De verbazing blijft hangen aan tafel. “En kennen jullie elkaar dan allemaal?”, vraagt een andere collega. “Nee, in het begin niet”, geef ik toe,”maar ik denk niet dat je tien minuten naast elkaar kunt zitten voordat er eentje begint te babbelen en je pikt gewoon in.

We hebben allemaal dezelfde hobby, zijn altijd enthousiast over elkaars stofjes en naaisels en we helpen elkaar als er iemand in de knoop zit. Dan leer je elkaar snel kennen. Zet daarbij nog een bar met cava, frisdrank, wijn, chips en heerlijke zelfgemaakte cakejes en de sfeer zit er snel in. Naveen paar keer ken je de oudgedienden en diegenen die je nog niet kent, dat kunnen weer nieuwe naaivriendinnetjes worden”.

Ik bedenk me dan dat dit mijn eerste naaiweekend was zonder de Girls. Ik had me enthousiast ingeschreven voor de wintereditie van Sew Bees maar het was zo snel uitverkocht dat de rest van de Girls niet mee kon. Hoewel ik me te pletter heb geamuseerd met mijn naaimaatje, heb ik dat getetter met de Girls wel gemist.

Wanneer stop je dan met naaien ’s avonds? Ik denk even na. “Meestal als de fles wijn op is, al je naaimaatjes al lang zijn gaan slapen, je ogen prikken, je nek pijn doet, of als je plots stomme fouten begint te maken, dat zijn de tekenen dat er nachtrust nodig is”, som ik op. “En dat was bij jou om hoe laat?”, vraagt een andere collega. “Tussen een en half drie”, vertel ik. “Hoewel ik de stomme fouten al om drie uur in de middag had gemaakt maar tegen half drie prikten mijn ogen verschrikkelijk. Dus heb ik de diehards in de zaal slaapwel gewenst en ben maar gaan pitten. Want de volgende ochtend staat het ontbijt om 8 uur gepland om er dan weer in te vliegen”.

Het hoofdgeschud blijft aanhouden aan de break tafel. “En wat maak je dan?”, is de volgende vraag. Ik overloop: “Ik heb vrijdag een projectje afgemaakt en mijn patroon getekend voor een broek, zaterdag heb ik heel de dag aan die broek gewerkt maar die is mislukt en zondag heb ik dan nog een t-shirt gemaakt”.

Wat is er dan met die broek gebeurd? “Die ligt in de vuilnisbak”, verklap ik, “die was niet meer te redden, ik zal opnieuw moeten beginnen. “Dus je hebt een hele dag voor niets gewerkt? Wat zonde!” roept een van de collega’s. Collega n° 2  is ook nog niet mee met het hele concept. “Dus je hebt drie dagen achter een naaimachine gezeten met weinig slaap, veel wijn en weinig naairesultaat? Ik snap het niet”, zucht hij als hij mijn enthousiaste geknik ziet. “Wat is er daar dan zo leuk aan?”

Ik denk weer na. Was het het weerzien met al die fijne dames? De piekfijne organisatie van Pia en Co van de kamers en maaltijden? Of zaten die kleine details zoals een goodiebag met bijenwas, de buttons als naamplaatjes of de bungeestoel voor het lostornen ervoor iets tussen dat we allemaal zo graag terugkeren naar die bee hive van Pia? Ik haal mijn schouders op en mompel iets van“Gewoon, t’is de Sew Bees…”

Het gesprek  tussen de collega’s is ondertussen veranderd naar voetbal. Dus pak ik zwijgend een tweede koffie (die ik écht wel nodig heb) en bedenk hoe leuk de zomereditie met de Girls wel zal worden… ik kijk er al naar uit.

Tot schrijfs,

Margot